— Spokojnie, poradzimy sobie.

    Ostatecznie przecież optymizm był na wagę złota.

    Sasza słuchała Aurory uważnie, choć nie mogła pozbyć się wrażenia, że dziewczyna wygląda na nieco skrępowaną. Była też jakaś taka skryta w jej mniemaniu, jakby bała się powiedzieć cokolwiek.

    Była mile zaskoczona, gdy jej podziękowała.

    — Ależ nie ma za co! Miło mi, że mogę ci pomóc.

    I choć przez chwilę uśmiechała się jeszcze szerzej niż przed chwilą, a jej serce rozgrzało się od miłych słów i pewnego rodzaju jakiejś delikatnej sympatii, którą obdarowała ją jej nowa potencjalna koleżanka, mina szybko jej zrzedła. Nadal się uśmiechała, ale wyglądała na lekko zakłopotaną, nieco niechętną, by odpowiedzieć na to pytanie.

    Im mniej osób wiedziało o Rodonie, tym lepiej. Nawet duża część plemienia nie miała pojęcia o jej towarzyszu. Wolała to ukrywać, szczególnie ze względu na ich komfort. Swen długo czuł się nieswojo. Sasza nawet podejrzewała, że odetchnął z ulgą na wieść, że demon nieznanego pochodzenia już nie obserwuje go z ciemności, mimo że wiedział, że przecież nie zrobi mu krzywdy. A jak zareagowałaby osoba jej obca, która potencjalnie mogłaby poczuć się zagrożona w związku z jego obecnością? Dlatego też nikomu spoza jej najbliższego otoczenia o nim nie mówiła. Nie wiedzieli o tym ani duża część jej współplemieńców, ani jej współpracownicy i szefostwo, osoby ze szkoły również nie powinni o tym wiedzieć. I tyle.

    I to samo dotyczyło duchów, które od czasu do czasu Sasza spotykała. O takich sprawach czasem lepiej nie mówić, a już szczególnie obcym, nawet jeśli byli sympatyczni.

    — Wiesz, jestem jakby hybrydą. Człowieka, elfa księżycowego i giganta, choć do giganta akurat mi dość daleko. No wiesz, nie władam ich magią i wiedzą. No i powiedzmy sobie szczerze, giganci są o wiele wyżsi, chyba że maskują swój wzrost. A ja go nie maskuję i w porównaniu do gigantów jestem dość niziutka. Zdecydowanie bliżej mi do elfa. I nie musisz mnie przepraszać, przecież nic się nie stało.

    Gdy weszły do środka, Sasza nawet nie rozpięła kurtki, choć w środku było zdecydowanie cieplej. I tak było jej ciągle zimno, nieważne, jaka była aktualnie temperatura. Nawet na pustyni w południe odczuwałaby chłód.

    — A ty, Auroro? Kim jesteś?