S > ma dwóch braci – młodszego Stefana (19 lat) i starszego Swena (22 lata);
> każdego wieczora (oprócz poniedziałków) sprząta w Muzeum Historii Naturalnej w Everfarze, jest bardzo dumna ze swojej pracy;
> nosi buty w rozmiarze 44/45;
> kiedyś miała kompleksy na punkcie swojego wzrostu, teraz uznaje go za swój atut;
> w gruncie rzeczy Sasza ma dwa ulubione zajęcia: oglądanie filmów i szydełkowanie;
> uczestniczy w zajęciach dodatkowych z koszykówki;
> uwielbia ostre jedzenie;
> jest stałą bywalczynią blogów dla miłośników roślin doniczkowych, choć na razie ma tylko jednego małego fiołka;
> bardzo chciałaby zaadoptować psa.

A > pochodzi z wielorasowego, wielokulturowego, wielonarodowościowego plemienia nomadów Ukohoma;
> w związku z tym ma poczucie braku stabilności w życiu, zdecydowała się więc dołączyć do Akademii, by tę stabilność wprowadzić;
> ma pochodzenie mieszane – jej matka jest człowiekiem, a ojciec elfem księżycowym, ma też geny gigantów (prababcia ze strony matki), a bycie duchowcem nie zależy od nikogo i niczego;
> jej pochodzenie wpłynęło na wzrost i nienaturalną siłę fizyczną Saszy, osłabienie podczas nowiu i preferowanie życia nocnego, nie włada jednak magią elfów księżycowych, nie ma też innych przymiotów gigantów;
> bardzo tęskni za swoją rodziną i przyjaciółmi z Ukohomy, a wisiorek z meteorytu w kształcie księżyca (symbolu jej rodziny w plemieniu) daje poczucie ich stałej obecności;
> zawsze ma towarzystwo Rodona, czyli swojego demona, którego widzi tylko ona;
> umiejętności duchowca to m.in.: rozmowa z duchami, kontrola nad nimi, przywoływanie i wywoływanie ich, w rzadkich przypadkach nekromancja i ucieleśnienie demona;
> demon niezamierzenie potrafi wywoływać agresję i napady szału, szczególnie wtedy, gdy duchowiec jest zbyt słaby, by ujarzmić siłę swojego towarzysza.

K Ukończenie Akademii w pewnym momencie stało się wielkim marzeniem Saszy – ma wrażenie, że zapewni to stabilność, której w życiu bardzo jej brakuje, jakiś dobry, świeży start.

Pochodzi ona bowiem z rodziny z tradycją nomadzką, wchodzącej w skład dość sporego plemienia Ukohoma, które przez wiele pokoleń skupiło wokół siebie osoby różnych ras, kultur i narodowości. Członkowie tworzą małą społeczność o wyjątkowej dynamice, tradycjach, kodeksie. Może do niej dołączyć każdy, kto zdobył zaufanie przywódców grupy oraz ukończył niełatwe próby mające na celu wskazanie tych, którzy nadają się do życia koczowniczego. Swego czasu te same testy przechodziły również dzieci członków plemienia, gdy osiągnęły odpowiedni wiek – zrezygnowano z nich jednak, bo z czasem okazało się to być jedynie niepotrzebną formalnością. Aktualnie próbom poddaje się tylko trudne jednostki. Gdy ktoś ich nie przechodzi, musi zostać wykluczony. Zdarza się to jednak niezwykle rzadko, a ostatni taki przypadek zanotowano jakieś dwadzieścia lat przed narodzinami Saszy.

Sama Sasza, mimo że urodziła się duchowcem, ma pochodzenie mieszane. Jej matka jest człowiekiem (choć babcia matki, prababcia Saszy, była czystej krwi gigantką, co wywarło wpływ na wzrost i nienaturalną siłę fizyczną młodej Kinzy), a ojciec – elfem księżycowym. Co prawda, sama nie wyznaje kultu księżycowego, nie czuje wyjątkowej więzi i ogromnej siły związanej z nocnym niebem, a niewielką zaledwie, oraz nie potrafi posługiwać się tym rodzajem elfiej magii, ale zdecydowanie łatwiej i lepiej żyje jej się w nocy, a podczas nowiu czuje się osłabiona.

Odkąd tylko postanowiła obrać własną ścieżkę, bardzo tęskni za swoją rodziną, przyjaciółmi, znajomymi twarzami. Stara się jak tylko może, by pozostali sobie tak bliscy jak niegdyś. Chce o nich pamiętać i często o nich myśli, a meteorytowy wisiorek w kształcie księżyca, który stanowi w plemieniu symbol jej rodziny, daje poczucie ich stałej obecności.

Sasza wydaje się sprawiać wrażenie samotniczki, choć tak naprawdę zawsze ma towarzystwo – zarówno zmarłych, jak i Rodona, swojego osobistego demona, z którym została połączona przez to, kim się urodziła.

•☙○❧•
To, czy ktoś urodzi się duchowcem, nie jest zależne od nikogo – jest się nim lub nie, a pochodzenie nie ma z tym nic wspólnego. Widzą i mogą rozmawiać ze zmarłymi, potrafią zmusić ich do powiedzenia prawdy oraz wykonywania prostych rozkazów. Na dodatek zawsze jest im chłodno i mają zimne dłonie.

Przez kilkanaście lat jest to jedyne, co odróżnia duchowców od ludzi.

Dopiero potem obok nich pojawia się demon – niewidzialna istota, którą widzą tylko ich właściciele. Mają różną postać i pochodzenie, niektóre z nich potrafią nawet mówić, ale to rzadkość. Nawiązują ze sobą nierozerwalną, głęboką więź. Przebywają ze sobą zawsze, w każdym momencie. Tworzą jedność.

Dzięki swojemu demonowi, duchowiec może dalej się rozwijać – kontrolowanie duchów przybiera nowe formy, możliwe staje się też ich przywoływanie i wywoływanie. Niektórzy mówią, że w przypadku najbardziej utalentowanych osobników w grę wchodzi też nekromancja różnego rodzaju, a nawet ucieleśnienie swojego demona. Zdarza się jednak, że ta sama moc, która wspiera rozwój, blokuje go poprzez niekontrolowane napady furii i chwilową, nieuzasadnioną agresję. Wszelkie ataki szału mają związek właśnie z nieodgadnioną naturą towarzyszących demonów, ich ogromną siłą, która wpływa na duchowca – szczególnie wtedy, gdy ten okazuje się zbyt słaby, żeby móc ujarzmić demoniczną potęgę.