Delikatny trzepot skrzydeł dotarł do hebanowego wilczura jeszcze zanim dostrzegł jego źródło. Stanął w pół kroku i poruszając szpiczastymi uszami, spróbował zlokalizować położenie dźwięku. Węszył przy tym zajadle, wyłapując tylko ulotną woń czegoś ciepłego i słodkiego, a zarazem słonego i gorzkiego. Dokładnie tak zapamiętał swąd pomorskich krain, gdzie cuchnęło świeżą rybą, słoną wodą i gnilnymi wodorostami. W końcu zapach stał się mocniejszy, a na horyzoncie, kilka jardów dalej, pojawiła się postać młodej kobiety o urodzie dość charakterystycznej.
    Juho wiedział doskonale, że nieznajoma nie była dla niego żadnym zagrożeniem, więc pozwolił sobie na ciekawość. Mógł ją zaatakować i skłamałby, mówiąc, że o tym nie pomyślał, ale skrzydła stawiały go na przegranej pozycji. Była to przecież przewaga, z którą żaden czworonożny drapieżca nie mógł się mierzyć. Czekał zatem cierpliwie na jej ruch, dziwiąc się przy tym, że w ogóle odważyła się zagrodzić mu drogę. Niecodziennie spotykał ludzi, którym brakowało rozumu i instynktu samozachowawczego. Kiedy przechodnie lub grzybiarze, dostrzegali w oddali wielkiego, czarnego wilka, zazwyczaj uciekali jak najprędzej.
    Kobieta pozostawiła na ziemi wonne pudełko i, sugerując się jej zapachem, odleciała gdzieś niedaleko.
    Juho podszedł bliżej, obwąchał kontener dokładnie i wyjadł z niego wszystkie mięsne kąski, nie częstując się niczym więcej. Marchew i ziemniaki zostawił dla ptaszysk lub gryzoni; on już nie gustował w takich specjałach.