- Wyglądasz na kruchą, być może dlatego – kobieta była
strasznie blada i zdawała mu się być trochę niedożywiona. Być może tylko
sprawiała takie wrażenie, ale przy nim wyglądała trochę jak wampir. On miał
troszkę ciemniejszą karnację i temperaturę ciała wyższą niż standardowa.
Emanował słonecznym ciepłem, które można było też dostrzec w jego promiennym
uśmiechu. Zawsze wtedy śmiały się też jego oczy. Prawdę mówiąc to nawet
przyłapał się na tym, że kiedy ściskał jej dłoń na powitanie to robił to dosyć
lekko w obawie o to, czy nieumyślnie nie połamie jej kości. To była absurdalna
myśl i jeszcze dziwniejsze działanie, ale nie zapanował nad tym, co z łatwością
można było zauważyć. Jeśli teraz na świecie pojawiały się tak delikatne osoby
to nic dziwnego, że jego dusza poczuła potrzebę narodzenia się tutaj ponownie.
Jako Strażnika jego obowiązkiem było chronić tak kruche istnienia przed
potworami. Snuł podejrzenia, że jednymi z najgorszych potworów, jakie teraz
chodziły po świecie byli ludzie…
- Hmm… Tea… - powtórzył na głos, ale kiedy się jej tak przyglądał, mówiąc zdrobnienie to czuł się tak, jakby nie okazywał jej należytego szacunku. Trochę mu to było nie w smak i chwili zastanowienia potrzebował, żeby zrozumieć o co tutaj chodziło. Do głosu doszła jego pierwotna natura, kolejny krótkotrwały element jego życia. – Tam, gdzie się urodziłem imię jest niemal świętością. Powinni się do ciebie zwracać pełnym imieniem z należytym szacunkiem Cëiteag. Zwłaszcza, że to naprawdę piękne i niecodzienne imię – dodał, czując że tak właśnie powinien do niej mówić. – Imię to bardzo szerokie określenie. Przedstawia twoją naturę, osobowość, umiejętności, historię, pochodzenie, jest przypisaniem do konkretnego rodu, jest odzwierciedleniem zasad i tradycji, w których się urodziłaś i wychowywałaś. Należy je szanować i używać kiedy tylko jest to możliwe – w trakcie kiedy o tym mówił jego oczy błysnęły jak słońce, a głos zdawał się być bardziej głęboki.
- Przepraszam, wraca do mnie przeszłość – poprawił się po chwili, kiedy zrozumiał jak idiotycznie w tym momencie zabrzmiał. Dziewczyna już ciągnęła go dalej na spacer, a on z kolei zwrócił uwagę na uszy, których wcześniej nie dostrzegł. Mimowolnie złapał za jedno palcami, nie mogąc oprzeć się temu, na jak puchate wyglądało. No i takie właśnie było… - Znaczy, dołączyłem niedawno, ale tak, dosyć często. Natura mnie przyciąga do siebie od kiedy pamiętam. A ciebie co skusiło na spacer? Piękno ogrodów czy potrzeba samotności?
- Hmm… Tea… - powtórzył na głos, ale kiedy się jej tak przyglądał, mówiąc zdrobnienie to czuł się tak, jakby nie okazywał jej należytego szacunku. Trochę mu to było nie w smak i chwili zastanowienia potrzebował, żeby zrozumieć o co tutaj chodziło. Do głosu doszła jego pierwotna natura, kolejny krótkotrwały element jego życia. – Tam, gdzie się urodziłem imię jest niemal świętością. Powinni się do ciebie zwracać pełnym imieniem z należytym szacunkiem Cëiteag. Zwłaszcza, że to naprawdę piękne i niecodzienne imię – dodał, czując że tak właśnie powinien do niej mówić. – Imię to bardzo szerokie określenie. Przedstawia twoją naturę, osobowość, umiejętności, historię, pochodzenie, jest przypisaniem do konkretnego rodu, jest odzwierciedleniem zasad i tradycji, w których się urodziłaś i wychowywałaś. Należy je szanować i używać kiedy tylko jest to możliwe – w trakcie kiedy o tym mówił jego oczy błysnęły jak słońce, a głos zdawał się być bardziej głęboki.
- Przepraszam, wraca do mnie przeszłość – poprawił się po chwili, kiedy zrozumiał jak idiotycznie w tym momencie zabrzmiał. Dziewczyna już ciągnęła go dalej na spacer, a on z kolei zwrócił uwagę na uszy, których wcześniej nie dostrzegł. Mimowolnie złapał za jedno palcami, nie mogąc oprzeć się temu, na jak puchate wyglądało. No i takie właśnie było… - Znaczy, dołączyłem niedawno, ale tak, dosyć często. Natura mnie przyciąga do siebie od kiedy pamiętam. A ciebie co skusiło na spacer? Piękno ogrodów czy potrzeba samotności?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz