Robienie antidotów nigdy nie było mocną stroną młodego Alchemika; już na pierwszym roku oblał test z działu "odtrutek" i nauczył ich robić dopiero w ostatniej klasie, kiedy myślami był już zupełnie gdzie indziej, niż w tej zapyziałej akademii, do której ani razu nie zatęsknił. Na social mediach często widział różne wpisy i posty, które sugerowały, że większość uczniów raczej miło wspominała czas w Nook of Wolves; Gideon natomiast, szczerze nienawidził tej zagniłej budy, Aquaty Pullos i w ogóle wszystkiego, co wiązało się z czasami jego studenckiego życia.
    Jedynym wyjątkiem i dobrym wspomnieniem z uniwersytetu, była Edith, z którą dalej udawało mu się utrzymywać kontakt, mimo że Ubel była ustatkowaną mężatką. 
    Kiedy Anvill w końcu wsunął igłę w gładką skórę Atei i wcisnął zawartość plastikowej strzykawki do jej żył, rozsiadł się na krześle trochę wygodniej i, pozwalając sobie na chwilę odpoczynku, chwycił biały kubek wystudzonej już kawy, upijając jeden niewielki łyk. Kawa wprawdzie smakowała okropnie: trochę jak błotnista, bezkształtna i gorzka mieszanka, ale przypominała mu o jego ludzkich korzeniach i o monotonii człowieczego życia, o którym nie chciał zapominać. 
    Nienawidził tej wampirzej formy, tej nieśmiertelności i tego, że musiał zostawić swoich bliskich, żeby zabobonni wieśniacy nie wyklęli, albo zabili całej jego rodziny.  
    Gideon niedbale ściągnął z nosa okulary i zaczesał tłuste, niesforne włosy, wpatrując się w dziewczynę siedzącą tuż przed nim. Zastanawiał się, czy zdoła przetrwać najbliższe godziny, ale wyglądała na twardą babkę, więc nie martwił się o nią jakoś szczególnie. 
    Beznamiętnie wsłuchał się w nagłą opowieść Atei i, drapiąc swój policzek, zadumał się na kilka chwil.
    Kilkukrotnie już słyszał, że rdzenne wampiry ponoć nie tolerują zapchlonych wilkołaków i, że nierzadko dochodziło do rozlewu krwi, wojen oraz niekończących się bitew; Gideon nie miał nic przeciwko psom: on po prostu nikogo nie lubił i nie było to wcale związane z genami i stereotypami. 
    — Jak to w ogóle jest, nagle być wilkiem? Dziczejesz wtedy jakoś bardziej, czy cały czas jesteś prymitywnie dzika, z jakimiś zwierzęcymi instynktami?