I właśnie dlatego, w dziwny sposób, ją polubiła.
    Ze swawolnym uśmiechem i figlarnymi oczami, zaczesała swoje poranne, jeszcze niesforne, włosy za ucho i spojrzała po – jak zgadywała – rodzeństwie.
    — Piękna nieznajoma — zaśmiała się cicho i nie odsuwając się nawet na pół kroku, pochyliła twarz trochę niżej i trochę bliżej twarzy Jovie, tak, że ich nosy omal nie smagały się wzajemnie

    — No, ty też jesteś niczego sobie, skarbie — mruknęła cicho. — Ty i twój brat też.
    Potem Kára, odprowadzając ich do pokoju i gdzieś po drodze zarzucając zdawkowe informacje o tym, gdzie co jest, trajkotała tyle – głównie o nadchodzącym Zimowisku – że Jovie, bez żadnej konkretnej konsultacji z bratem, zdecydowała, że pojadą na tę wycieczkę oboje, nawet jeśli zostało im niewiele czasu na załatwienie formalności i spakowanie ciepłych ciuchów. 
    Ta nowina cholernie ucieszyła Walkirię – każdy nowy przyjaciel, zwłaszcza tak rozkosznie roztrzepany, był dla niej na wagę złota, bo w Akademii, nawet jeśli miała przy sobie Crystal i Cëiteag, wciąż czuła się trochę samotna.

    Zaczęła podejrzewać, że ta samotność powstała po odejściu Jérôme'a i że chyba nie załata jej żadna nowa koleżanka ani żaden nowy kumpel, których pewnie pozna od groma z biegiem lat w tej szkole.

    Moment, w którym tłok uczniów zaczął pchać się do wagonów nie zważając na nic, ani na nikogo, był tym, w którym Kára straciła z oczu małą, słodką Jovie i jej gburowatego brata, z którym nie zamieniła ani słowa. Wał przepychających się przez siebie studentów wypchał dziewczynę, chyba tylko jakimś cudem, do wagonu, w którym Crystal i Cëiteag już zajęły dla niej miejsce. 

    Miała nadzieję, że odnajdzie to dziwnie czarujące rodzeństwo na wycieczce i na powrót zanudzi ich swoja niekończącą się paplaniną o wszystkim i o niczym – w głównej jednak mierze o niczym.

    Od uwolnienia tego żalu, który raz po raz ściskał jej gardło, powstrzymała ją tylko świadomość o tym, że są w pociągu i że otacza ich mnóstwo nauczycieli i cała masa uczniów, którzy pewnie by ją wyśmiali. 
    Do koleżanek odzywała się tylko raz na jakiś czas i tylko czasem tak naprawdę słuchała, o czym  rozmawiają. Przez większość podróży pochłonięta była tymi wszystkimi sprawami i sprawunkami, o których mogła myśleć tylko osoba długowieczna bez żadnych korzeni, przeszłości ani przyszłości. 
    Nieporadnie szarpiąc walizkę przez zaspy śnieżne i po drodze wywracając się kilkukrotnie, w końcu doczłapała się do drewnianego domku z ogromną zawieszką "4" gdzieś na dębowej ścianie, wiedząc, że to właśnie tu spędzić miała nadchodzący weekend.  

     Kára śmignęła przez cały pokój i rzuciła się w ramiona przyjaciółki, ściskając ją tak mocno, że bez słów mogła wyjaśnić jej, jak cholernie bardzo cieszyła się, że jakimś kurewsko pogmatwanym cudem znów się spotkały.

    Ta obezwładniająca radość miała też inne źródło – młoda Walkiria już dawno temu straciła rachubę czasu i nie pamiętała, kiedy ostatni i pierwszy raz była w tej malowniczej Nordegii, gdzie rozkosznym cudem poznała Cristabel. Dla niej, zwłaszcza że już żyła tyle lat, czas płynął trochę inaczej i nawet sto, czy dwieście lat nie robiło jej szczególnej różnicy. Kiedy czasami myślami wracała do tej kochanej rudzińki, zastanawiała się, czy w ogóle jeszcze żyje i kiedy widziały się ostatni raz, dlatego tym bardziej ucieszył ją jej widok – bo przecież stała tu tuż przed nią cała i zdrowa, trochę starsza, trochę bardziej dojrzała i trochę inna, ale tak samo ważna w jej sercu.

    I cały natłok tych emocji sprawił, że Kára uroniła kilka łez w szczupłe ramię przyjaciółki, milcząc jeszcze parę chwil.