Zachowanie nauczyciela zaczynało poważnie ją irytować, już dawno nie spotkała tak upierdliwej i gburowatej osoby. Ale nie dała się ponieść emocją i uspokoiła swoje wnętrze na tyle, żeby cały czas zachowywać się jak to ona - wesoło. Mimo wszystko miała delikatnie zmarszczone brwi, co wyraźnie wskazywało na jej niezadowolenie. Odnosiła wrażenie, że chciał ją wkurzyć. Więc ona postanowiła wkurzyć też jego.
— "wybacz, ale dbam o reputację" bla, bla... Jakby większość uczniów nie była dorosła i jakby romanse między uczniami i nauczycielami nie były już wszędzie — przewróciła oczami, po czym się roześmiała serdecznie w jego kierunku. Może czasem była wredna. Ale ten Pan zdecydowanie sobie zasługiwał. Była przekonana, że pewnie wiekowo i tak jest od niego starsza. Nie wiele nawet magicznych stworzeń była długowieczna mimo wszystko. Ale jak chciał zgrywać takiego poważnego, to była jego sprawa i nie musi tym przygnębiać innych. Postanowiła więc od dziś go dręczyć co jakiś czas. Tak, dla własnej frajdy. 
                  Wyciągnęła z kieszeni swoich jeansów komórkę i wybrała numer do Pani Aquaty, po pytaniu Dumata. Uśmiechnęła się zadziornie w jego kierunku.
— Pani Aquatko, ja do Pani malutkie pytanko mam, czy mogłabym od dziś zajmować się klasą muzyczną? Tak?   Suuuper, dziękuję Pani Aquatko... Taaak, Pan Dumat jest ze mną, oczywiście, do widzenia! — rozmowa trwała krótko, ale dostała pozwolenie i informacje na temat klucza, szybko więc podeszła do biurka nauczycielskiego i wyjęła z niego klucz do klasy.
— Klasami zazwyczaj zajmują się uczniowie, nie nauczyciele — zamerdała wesoło ogonem, chowając klucz do swojej szmacianej torby.
— Mogłabym Panu dać zapasowy klucz, ale niestety nie ma... Ups — udała jakże smutny ton głosu, przyglądając pazurek do wargi i opuszczając swoje białe uszy w dół, w celu ukazania skruchy.
— Panie Dumat, Jak Pan chce może mi Pan pomóc, a jak nie, to proszę mi nie przeszkadzać — uśmiechnęła się radośnie i uroczo, otwierając mu drzwi, żeby łaskawie stąd wyszedł.