By
Tyna
|
01:01
|
Gdy miękki materiał poduszki zetknął się z twarzą Roweny, rozwiewając jej włosy, lekko się zdziwiła. Spojrzała na chłopaka zaskoczona i przez chwilę stała nieruchomo, wpatrując się w jego twarz. Próbowała coś z niej wyczytać, jakieś konkretne emocje czy intencje. Jedyne, co potrafiła w tamtym momencie zobaczyć to jakiś dziwny rozpierdol smutek i nie do końca rozumiała, skąd mógł się wziąć.
Nie uważała, że zrobiła coś złego.
Dziewczyna stała nad NamGim z założonymi na piersi rękoma, cały czas się w niego wpatrując. Gniewnie marszczyła brwi i lekko zaciskała usta, dopóki chłopak nie posłał w jej stronę serii pytań.
– Doskonale wiem, co mówię – odparła poważnym tonem.
I chyba pierwszy raz od dawna, a na pewno pierwszy raz w jakiejkolwiek rozmowie z nim, zabrzmiała w taki sposób. W jej głosie nie było słychać ani pogardy, ani zlekceważenia; czegokolwiek, oprócz śmiertelnej powagi, co zdarzało jej się naprawdę rzadko.
Chciała mu w ten sposób dać znać, że naprawdę nie powinien martwić się na zapas.
– Moi rodzice chcą mi w najbardziej dobitny sposób pokazać, że sobie bez nich nie poradzę – oznajmiła. – I już dawno mogliby mnie zmusić siłą, magią, narkotykami czy czymkolwiek do tego, żebym zachowywała się dokładnie tak, jak chcą. Ale oni koniecznie, za punkt honoru, postanowili sobie doprowadzenie do tego, że sama, jedynie z ich "pomocą", doszła do wniosku, że mają rację, rozumiesz? Żebym z własnej woli, rozumiejąc swoje występki i szczerze ich żałując, stała się dzieckiem-ideałem. I tylko to będą mogli uznać za sukces i tylko to przyniesie im satysfakcję. Jeśli sama stwierdzę, że chcę być taka jak oni i kiedy pozwolę sobie namalować wspaniały obraz swojej mordy, który potem zawieszą na korytarzu wśród innych portretów.
Rowena mówiła bardzo powoli, wyraźnie, dokładając wszelkich starań, by wytłumaczyć NamGiemu sprawę jak najbardziej zrozumiale.
– A ja nigdy nie będę czuła się usatysfakcjonowana ucieczką, jeśli będę się chować, skrywać przez całe życie albo kiedy strzelę sobie w łeb. Ja też chcę im udowodnić, że nie mają racji w najcudowniejszy sposób z możliwych, czyli kiedy będą w pełni świadomi swojej porażki.
Dziewczyna westchnęła cicho, po czym przykucnęła przed NamGim.
– I nie wypiszą mnie stąd, dopóki nie odpierdolę czegoś naprawdę tak grubego, że aż ich ściśnie ze wstydu i zażenowania – dodała, uśmiechając się półgębkiem, ale kiedy znowu otworzyła usta, uśmiech zupełnie zniknął z jej twarzy, ustępując miejsca powadze. – Ja to wiem i oni to wiedzą, ty też chyba to wiesz, że to, że jeszcze tu siedzę, że wiszę na liście uczniów, że nadal tu jestem... To wszystko jest tym, czego ode mnie chcą. I w tym momencie też cały czas robię to, czego ode mnie chcą, spełniam ich wolę, chodząc do szkoły, rozumiesz? I oni doskonale to wiedzą, więc ich groźby są naprawdę nieistotne, dopóki będę robić to, czego ode mnie chcą, czyli cały czas tutaj będę. A oni zapewne liczą na to, że ta cała banda nauczycieli mnie tu ogarnie i przyczyni się do ich późniejszego sukcesu.
Rowena znowu westchnęła, po czym posłała chłopakowi dość nieśmiały, czuły uśmiech.
– Naprawdę nie musisz się tym martwić – zapewniła. – Ale może i masz rację. Powinnam była ci o tym powiedzieć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz