「Collab post by Rogan i Afuś」

          — Kto, Jelly? — na ułamek sekundy wzrok NamGiego powędrował w stronę wężowej koleżanki, rozmawiającej z panią Charms. Faktycznie, zdziwił się nieco obecnością Meduzy, ale nieszczególnie mu przeszkadzał mu fakt wspólnego chodzenia z nią na zajęcia; ostatecznie nic do niej nie miał.
          Sama Jelly nie wykazywała chęci dalszego bratania się z nim, więc NamGi nie czuł się jakoś zagrożony.
          Później, korzystając z nieuwagi BaoChenga, Dong natarł na niego gwałtownie, starając się wyrzucić atrapę broni z jego ręki, a brzdęk metalu nosił się echem po polu wielkim treningowym.
          — Najwyraźniej. Dziwna jest, ale ja właściwie nic do niej nie mam. Jeszcze — wyjaśnił i gładko uniknął ataku brata, marszcząc brwi.
          — Chyba że powinienem coś do niej mieć, ale słyszałem, że wczoraj ci pomogła, więc chyba jest w porządku —chwilę potem zamachnął się i rzucił na Baochenga.
          — Słyszałeś, że nasza siostra chyba z kimś kręci?

          — Pomogła i też nie powinienem nic mieć, ale ta chwila z nią była cholernie niezręczna — BaoCheng w ostatniej chwili udało mu odeprzeć atak — No i po prostu nie spodziewałem się żeby interesował ją taki profil. 
          —Krę... Fausta? — znów na chwilę się rozproszył co musiał nadrobić agresywniejszym i precyzyjniejszym atakiem — Naprawdę? Widziałeś czy... 

          — Bah, widziałem i słyszałem — roześmiał się cicho i zwinnie odskoczył od jego miecza. Jeszcze w Chinach treningi z Baochengiem były codziennością NamGiego, więc młodszy brat mniej więcej rozumiał schemat jego kroków i ataku; dzisiejsze zajęcia traktował hobbistycznie, jako możliwość porozmawiania z nim.
          — Wczoraj wieczorem poszedłem na chwilę na bal. Wiesz, byliśmy z Roweną ukraść wino i jakieś przekąski — wyjaśnił sapiąc i wściekle ponowił atak, starając się celować w jego tułów, jednak Baocheng za każdym razem odpierał jego ataki.
          — Jakoś się złożyło, że zostaliśmy na ogłoszeniu wyników króla i królowej balu — mruknął i zacisnął trzon miecza mocniej.  — Fausta wygrała. Z Jamesem, to mój współlokator, całkiem w porządku koleś — wytłumaczył z lekkim uśmiechem, czując, że parę kropel potu zsunęło mu się na skronie. Całe szczęście poranna mżawka, która muskała jego rozgrzaną skórę, chłodziła zapał młodego Azjaty.
          — Ale rozumiesz? Fausta z chłopakiem. Chłopakiem. No i ... Sam nie wiem, pasują do siebie. 

          BaoCheng zaśmiał się cicho słysząc o podkradaniu przekąsek. Było to coś co zarówno do brata jak i jego dziewczyny cholernie pasowało, a przynajmniej zdaniem samego BaoChenga.
          — Fausta z chłopakiem — powtórzył biorąc kolejny zamach — Brzmi abstrakcyjnie, ale jeśli to faktycznie spoko koleś, to może coś z tego będzie. Musimy zabrać tego Jamesa, żeby coś wypić, zobaczymy czy będzie dobrym szwagrem.

          — Nie wiem, on jest trochę małomówny, nie wiem, czy da się wyciągnąć na picie.. No, przynajmniej teraz. Ale możemy spróbować — westchnął, trochę rozkojarzony. NamGi zaczął zastanawiać się, czy Fausta faktycznie zacznie umawiać się z Jamesem. Według niego był naprawdę dobrym kandydatem na jej pierwszego chłopaka; spokojny, miły i fajny koleś.
Kogoś takiego właśnie potrzebowała Fausta.
          Właściwie byli do siebie nawet podobni.
— O-ogh! Huòluàn! — mruknął, kiedy Baocheng, wykorzystując jego rozkojarzenie, naparł na niego mieczem i powalił zgrabnie, paroma silnymi uderzeniami.
Leżąc na trawie, NamGi spojrzał na starszego brata w niezadowoleniu i ostatecznie  podciął mu nogi, więc i on runął na ziemię.
         Zawsze to robił, kiedy Baochengowi udawało się pokonywać go w walce.
          — Tego ataku nie znałem — burknął i podniósł się z zimnej, mokrej trawy.
Otrzepał swoje czarne kimono z jesiennych liści i pomógł podnieść się bratu.
—  Nieźle wam poszło. Z tego co widzę to ... Najlepiej  — pani Charms mruknęła, patrząc na nich.
NamGi skłonił się przed nią z uśmiechem.
— Dobrze się ruszacie, tylko szkoda, że ta rozmowa was tak rozpraszała. Następnym razem powinniście skupić się bardziej —  mruknęła szorstko, chociaż posłała im coś na kształt uśmiechu.
— Usiądźcie na ławkę. Jak będzie jakaś para wolna, wtedy się wymienicie.