Aquata stała na uboczu, z dumą przyglądając się romantycznej imprezie i uczniom: tym, którzy podjadali słodkości ze schludnie zastawionych stołów, i tym popijającym wino, wznosząc najróżniejsze; pewnie dziwne i niezrozumiałe dla niej toasty. Chociaż najbardziej jej uwagę przykuwały tańczące radośnie pary, w rytm spokojnej muzyki, które wymieniały między sobą nieśmiałe uśmiechy.
Pullos była naprawdę zadowolona — trochę w matczyny sposób — że jej szkoła połączyła w pary tak wiele młodych istnień. Przeszło jej przez myśl, że może dzięki temu poczują się trochę mniej wyobcowani i pewniejsi siebie.
Wzdrygnęła się jednak, wyrwana z własnego transu, kiedy białowłosy chłopiec pojawił się tuż przed nią, zalewając ją falą swoich nagłych błagań. Jako dyrektorka tak dużej placówki, jaką było Nook of Wolves, była przyzwyczajona do dziwnych zachowań uczniów, jednak jeszcze nie zdarzyło jej się słyszeć, by ktoś, ktokolwiek, tak zacięcie prosił o przyjęcie do jej akademii.
— Spokojnie — odparła miękkim jak bawełna głosem, przykucając by położyć dłoń na smukłym ramieniu chłopca, starając się zrozumieć jego paskudne położenie.
— Spokojnie, Panie Viperios — dodała jeszcze, pomagając mu wstać z ziemi.
— Na wszystko znajdziemy jakiś sposób, nie z takimi przypadkami dawaliśmy już radę, jestem pewna, że zdoła okiełznać Pan swoją moc właśnie tutaj — powiedziała, niewiele zresztą myśląc. Desperacki głos tego chłopca sprawił, że Pullos postanowiła zignorować fakt o tym, że placówka nie lubiła przyjmować uczniów kiedy rok szkolny się już zaczął; w końcu było wtedy dużo do samodzielnego nadrobienia, jednak Ven potrzebował pomocy, a ona chciała wyciągnąć do niego pomocną dłoń.
— I nie jest pan potworem, Panie Viperios. Jest Pan dokładnie taki sam, jak my wszyscy tutaj. Niech pan za mną idzie — odparła miękko, prowadząc młodego chłopaka przez kręte korytarze ogromnej akademii.
[...]
— Pokój 238. Będzie Pan dzielił pokój z — przerwała na chwilę, marszcząc brwi, pochylona nad stosem papierów dotyczących dormitorium.
— Panem Triakefália — uśmiechnęła się, podając mu komplet kluczy i małą teczkę, zawierającą regulamin akademika, oraz parę kolejnych, niezbędnych dokumentów.
— On z pewnością wprowadzi pana w życie akademickie. I tutaj, plan lekcji klasy alchemicznej. Powodzenia. Wydaje mi się, że będzie Pan świetnie pasował do tego kierunku — dodała, podając mu elegancką kartkę.
— Jeśli dalej chce Pan pomagać w bibliotece, proszę śmiało przyjść przed, lub po zajęciach. Nasz bibliotekarz z pewnością ucieszy się z pomocy — powiedziała z delikatnym uśmiechem, odprowadzając go do drzwi wyjściowych swojego gabinetu.
— Męskie skrzydło znajduje się tam — wskazała odpowiedni kierunek.
— Jeśli potrzebowałby mnie Pan jeszcze, wie Pan gdzie mnie znaleźć.
— Męskie skrzydło znajduje się tam — wskazała odpowiedni kierunek.
— Jeśli potrzebowałby mnie Pan jeszcze, wie Pan gdzie mnie znaleźć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz