Oddalając się od niego miała ochotę warknąć z niezadowolenia. Pragnęła być blisko niego i pozostać tak jak najdłużej mogła. Smak jego krwi jeszcze chwilę utrzymywał się na języku, przez co z trudem powstrzymywała się przed zmianą w formy w człowieka i po prostu… pocałowania go. Tak, miała cholerną ochotę pocałować mężczyznę, którego nie znała zbyt długo, ale czuła, że odegra dużą rolę w jej życiu. Chciała tego, nie mogła się doczekać, ale nie w tej chwili. Teraz musieli znaleźć wyjście, żeby móc się sobą nacieszyć, w każdym aspekcie, poznać się najlepiej jak mogli.

Ta myśl pchała ją do podążania w wyznaczonym kierunku, do prowadzenia grupy. Skupiała się na tym i przychodziło jej to o wiele łatwiej niż chwilę wcześniej, jakby nagle dostała zastrzyku jakiejś mocy, mogącej konkurować ze zdezorientowaniem wywoływanym przez otoczenie. Była zdeterminowana, żeby się stąd wydostać jak najszybciej i oddalić od wszystkich z Cerberem. Nieomal nie wyczuła z tego powodu zbliżającego się zagrożenia. Instynkt ją mocno zaalarmował w pewnym momencie. Usłyszała z oddali czyjś głos, na pewno nie był ludzki. Zatrzymała się i gorączkowo rozejrzała szukając wroga, ale głos ucichł. Nie dała się jednak zmylić. Wiedziała, że to był tylko początek i przybrała pozycję gotową do walki, warcząc w stronę gęstwiny lasu. Jeszcze zanim zobaczyła wrogów, usłyszała ich dzikie warczenie. Nastroszonym ogonem szturchnęła znacząco każdego z towarzyszy, dając im sygnał, że musieli się przygotować, jednocześnie wytężając wzrok w przestrzeń. Jeszcze zanim wyszli spośród drzew, ona rzuciła się na nich pędem, korzystając z elementu zaskoczenia, którego się nie spodziewali. Zareagowali niemal od razu i chociaż udało jej się mocno wgryźć kłami w kark jednego z psów i go złamać, z kolejnym nie poszło jej już tak łatwo. I nie tylko psy się znalazły wśród przeciwników. Nie była nawet w stanie nazwać tych kreatur, które ruszyły na jej towarzyszy, a biorąc pod uwagę ich stan, Atea wręcz zapomniała o zagrażających jej psach i skierowała się do nich. Po drodze boleśnie dostała w bok, na którym pojawiła się długa szrama od pazurów i została ugryziona w jedną z łap, ale pomimo tego, kulejąc rzuciła się na wroga najbliżej swoich towarzyszy. Nie mogła mu pozwolić ich skrzywdzić. Próbowała więc mu wbić kły w ciało, ale napotkała tylko paskudne kości, z których sączyła się paskudna maź. Nie była pewna, czy to nie była jakaś trucizna. Jęknęła niezadowolona i odskoczyła, starając się odepchnąć przeciwnika łapami, by dalej puścić się w wir walki. Byli w niewesołej sytuacji.