Rowena zacisnęła usta w cienką linię, gdy usłyszała jego głos. Byłoby o wiele łatwiej, gdyby on też zechciał ją zignorować - tak samo jak ona obrazić się o nie wiadomo co, a potem zostawić w spokoju, udawać, że nic się nie stało i w ogóle... ale on musiał się odezwać. Musiał przypomnieć jej ton swojego głosu, tę miękkość oraz głębię, która w nim tkwiła. Musiał przypomnieć jej jak bardzo zdążyła już polubić ten głos.

   Rozchyliła usta, żeby móc w końcu odetchnąć. Wzięła kilka krótkich wdechów, po czym w końcu odważyła się znów na NamGi'ego spojrzeć. Zerknięcie na niego kosztowało ją trochę wysiłku, bo przecież wtedy był już o wiele bliżej, i miała w związku z tym mieszane uczucia. Z jednej strony chciała to zrobić, ostatecznie przecież tęskniła trochę za tymi ciemnymi oczami, z drugiej natomiast chyba wolałaby więcej w życiu ich nie widzieć. W końcu przerzuciła wzrok z jednolitego, szarego sklepienia na niego.

   Jeszcze śmiał się do niej uśmiechnąć.

   Dobrze, że nie był to jeden z tych wesołych, słonecznych uśmiechów, do których tak przywykła podczas kilku spędzonych razem godzin, ale taki niemrawy, blady, prawie smutny uśmiech też miał w sobie coś z NamGi'ego.

   Nadal miała do niego słabość.

   Denerwowało ją to.

   – Co tutaj robisz?

   Jej głos był dość cichy, czyli nie taki, jaki miał być. Chciała odpowiedzieć głosem emanującym pewnością siebie i obojętnością wobec zaistniałej sytuacji, ale "trochę" jej nie wyszło, bo przez bolące gardło nie mogła wydobyć z siebie dźwięku, którego oczekiwała.

   Tak właściwie zabrzmiała, jakby znowu się o coś czepiała.