Była… zagubiona. Nie miała pojęcia, co teraz powinna zrobić. Nie wiedziała też, jakie emocje nią wstrząsały. Z jednej strony była zrozpaczona i zdruzgotana. Czuła się tak, jakby zakończyła bardzo ważny etap w swoim życiu, ale jeszcze miał ją prześladować w bolesnych wspomnieniach. Z drugiej strony się cieszyła, bo miała wrażenie, że po tym rozstaniu i zerwaniu uwiązania mogło być tylko lepiej. Czuła trochę spokój i ciepło, za co siebie nienawidziła. Jak mogła czuć ulgę po czymś takim? Zdawało jej się, że zdradzała Kaia, chociaż tak naprawdę już nie byli razem. Niemniej byliby, gdyby nie tragiczne koleje losu.

            Oszołomiona tym wszystkim nie zauważyła zbliżającej się do nich osoby. Słyszała tylko słowa otuchy, którymi próbował ją pocieszyć NamGi i była mu za to niezmiernie wdzięczna.

            - Dziękuję… - odezwała się, chociaż łzy wciąż znaczyły trasę po jej policzku. Musiała się ich pozbyć, więc nie powstrzymywała bólu. Niemal pragnęła teraz czyjegoś dotyku. Mocnego uścisku, który zwróciłby jej trzeźwe myślenie i pozwolił się ruszyć. Liczyła, że zrobi to jej dotychczasowy towarzysz, chociaż za blisko siebie nie byli. Potrzebowała czyjegoś oparcia i w pierwszej chwili nie zdziwiło ją, że zobaczyła Cerbera. Zwłaszcza nie wtedy, kiedy dał jej to, czego pragnęła. Początkowo obce ramiona mężczyzny, którego w zasadzie nie znała, spowodowały u niej spięcie, ale opiekuńczy gest głaskania po włosach dał jej poczucie bezpieczeństwa. Dawno tego nie czuła, dawno nikt nie obudził w niej tego ciepła. Dotarł do niej jego zapach, a pomruk, chociaż tak niespodziewany, zachęcił do skorzystania z tej chwili. Nieśmiało oparła czoło na jego torsie, drżącymi rękami sięgając na jego plecy, które objęła, a potem przybliżyła się jak tylko mogła. Łkała cicho, zrzucając z siebie ciężar wydarzeń sprzed chwili, aż w końcu jego spokój i cisza dookoła całkowicie ją uspokoiły. Chociaż mogła wtedy od razu się odsunąć, nie zrobiła tego. Jeszcze pozwoliła sobie go przytulać, łapać oddech i po prostu czuć jego ciepło, jego zapach. A potem się odsunęła, chociaż tylko na kilka centymetrów. Nadal była w zasięgu jego ramion, trochę nimi obejmowana. Spojrzała do góry i dopiero wtedy zaczęła myśleć i kojarzyć wszystkie wydarzenia.

            - Co tutaj robisz? – zapytała trochę zaniepokojona, bo nie pamiętała, żeby wpadał do tego wymiaru razem z nią i NamGim. Na myśl o chłopaku niemal od razu zaczęła go szukać, dostrzegając kawałek dalej i oddychając z ulgą. Rozmawiał z jakąś kobietą, chociaż atmosfera pomiędzy nimi była strasznie… ciężka. – Jak się tutaj znalazłeś? – wróciła spojrzeniem na trójgłowego psa. I dlaczego tak właściwie ją obejmował, skoro jej nie znał? – I gdzie tak właściwie jesteśmy?