Nie pamiętała kiedy ostatnio przytulała kogoś spoza rodziny. Przez ostatni rok ograniczała nawet bliskość z rodziną, chociaż zawsze byli ze sobą bardzo mocno związani. Niestety każdy dotyk przypominał jej momenty z Kaiem i po raz kolejny rozrywał ledwo zaleczone rany, ale tym razem było zupełnie inaczej. Zapach Cerbera był dla niej niezwykły, jego ramiona ciepłe. Będąc przy nim poczuła ulgę, spokój, jakby wszystko się miało w końcu ułożyć. Przerażało ją to uczucie, ale jednocześnie chciała je zgłębiać.

            Cicho się zaśmiała, gdy trącił ją nosem, jakby było w nim więcej zwierzęcej natury niż ludzkiej. Potem z kolei poczuła jak się rumieni. Róż wstąpił na jej policzki, wstyd palił i odruchowo zasłoniła na chwilę twarz dłońmi. Serce jej nieznacznie przyspieszyło i miała ogromną nadzieję, że żadne z nich tego nie czuło. A to wszystko tylko dlatego, że zdała sobie nagle sprawę z tego, co nim kierowało. Dostała odpowiedź na swoje pytanie, chociaż on mógł nawet nie zdawać sobie z tego sprawy. Pojawił się tutaj, wbiegł do mrocznego wymiaru, bo się o nią martwił. Zrobił to dla niej, naraził się na niebezpieczeństwo. Atea nie miała pojęcia jak na to zareagować, co odpowiedzieć. Wcześniej było to o wiele prostsze. Teraz się bała, co może z tego wyniknąć.

            - Dziękuję – zabrała ręce i się uśmiechnęła do niego, w końcu całkowicie wyplątując z jego ramiona. – Powinniśmy poszukać wyjścia – spojrzała na pozostałą dwójkę i nagle zrozumiała, że już nie była tutaj jedynym wilkiem. Dziewczyna, która pojawiła się z Cerberem miała taki sam zapach, jak ona. Co ją najbardziej zdziwiło? Wilczyca była chora, a to się rzadko zdarzało. Z resztą po chwili zrozumiała, że NamGi też nie był w dobrym stanie. A ona go pociągnęła za sobą do wrogiego wymiaru, skupiona tylko na sobie. Nagle uderzyło ją ogromne poczucie winy i odwijając szal, który dostała wcześniej, podeszła do chłopaka.

            - Bardzo cię przepraszam, NamGi – speszona i zawstydzona spuściła wzrok, oddając mu jego własność. – Myślałam tylko o sobie i ci uciekłam, a widać, że nie najlepiej się czujesz. Przygotuję ci z ziół jakiś napar zdrowotny jak tylko wrócimy – nie patrzyła mu w oczy, bo źle się czuła z tym, do czego go zmusiła. – Rzecz jasna ciebie też poczęstuję – tym razem zwróciła się do kobiety. – Żadne z was nie wygląda najlepiej – dokończyła i rozejrzała się dookoła. Akurat wtedy wilczyca do niej podeszła z bardzo sensowną propozycją. – Chętnie, ale czy ktoś wie którędy mamy iść? – kiedy spojrzała w stronę lasu, wstrząsnęły nią dreszcze. Nagle dotarło do niej jak bardzo przerażało ją to miejsce i nieświadomie przysunęła się do Cerbera. A potem poczuła jego krew i nagle zrozumiała, że mężczyzna nadal był ranny. – Wszystko w porządku? Dajesz radę? – zapytała go z troską w głosie, zerkając na przemoczone posoką ubranie młodzieńca.