Myślę, że nikt nir zdziwi się jeżeli powiem, iż Gustav bardzo dobrze zauważył jak kotołak się delikatnie rumieni na mrugnięcie mężczyzny. Co zrobił, jak zareagował? Nijak, kompletnie to olał, jednak zdecydowanie nie wyrzucał tego ze swojej głowy, postanawiając pozostawić owy moment, być może na inną okazję.
Wracając jednak to teraźniejszości, słysząc iż chłopaczyna potrzebuje dalszej pomocy, Johnson zabrał się w troki i oboje skierowali się w stronę przyszłego pokoju Axela, jak się okazało, położonego znacznie dalej niżeli sypialnia dwu twarzowego. Tuż po stwierdzeniu o domniemanej ciężkości walizek od razu zaprzeczył gestami, wymuszając na sobie niezręczny, lekki uśmieszek.
- Nic z tych rzeczy. Być może odczułbym jakikolwiek ciężar przy dziesięciu takich. Swoją drogą nie jesteś głodny? Stołówka jest jeszcze otwarta, najpewniej zamkną dopiero za kilka godzin - podrapał się delikatnie po karku, zerkając z góry na mniejszego, którego obdarzył spokojnyn i przyjaznym wzrokiem, jakiego nie często można doświadczyć, zważywszy na fakt iż Gustav nie przejmuje się uczniami z nie jego klasy. Swoją drogą, Axel mógł się zorientować o tym głównie po zazdrosnych spojrzeniach dam, jakie mijali, tak samo jak i po ich szeptach i cichych pisków podekscytowania. Cóż poradzić, że Gustav jest tak popularny u damskiej części? Zresztą nie tylko on, bo również i Tristian budzi u innych westchnienia zauroczenia.