Słysząc odpowiedzi na zadane pytania, natychmiast zacząłem kodować je w swojej głowie. W końcu będą mi potrzebne do mojego planu. Ogonek latał na boki, a gdy usłyszałem odpowiedź na ostatnie, mruknąłem z uśmiechem.
-Dziękuje, bardzo mi się przydadzą- Po czym patrzyłem chłopakowi w oczy. Musiałem przyznać, jego wzrok był niezwykle przenikliwy. Czułem się tak, jakby badał każdą, najmniejszą drobinkę moich oczu i jakby ten wzrok przeszywał mnie na wskroś. Jednak gdy tylko usłyszałem o moim stroju, zacząłem mówić nieco twardszym tonem, z delikatnym uśmiechem i rumieńcami, ale i niepełnym zadowoleniem.
-Dziękuję bardzo za komplement, lecz proszę, nie mów więcej przy mnie, że to są "damskie ubrania". Nienawidzę tego, gdy ktoś dzieli strój na przeznaczony dla różnych płci. Tak długo, jak ubranie jest ładne, osoba je nosząca czuje się w nim dobrze, oraz spełniają swoją funkcję, czyli po prostu zakrywa, bądź w niektórych przypadkach odkrywa konkretne części ciała, każdy powinien je nosić. Nie zależnie od tego, jakiej jest płci, rasy czy czegokolwiek innego. Tak długo, jak ktoś czuje, że te ubrania mu pasują i rzeczywiście tak jest, powinien nosić je, jeśli chce, a dzielenie ich na przeznaczenie, bo "och, to spódniczka więc musi być dla kobiet" jest po prostu głupotą i brakiem szerszej perspektywy- Po skończeniu mówienia wróciłem do jedzenia, będąc z powrotem całkowicie zadowolony i szczęśliwy.