Wszystko to działo się jak na jakimś filmie a ja byłam widzem. Patrzyłam spokojnie na widocznie obolałego psychicznie Jeffreya, który grał tutaj główną rolę. Drugoplanowi bohaterowie czyli tajemniczy mężczyzna o błękitnych włosach oraz poznana nie tak dawno w ogrodzie szkolnym panna Nicole - dawali temu ,,seansowi'' więcej smaczku.
Poczułam się nagle niechciana. Jak by chcieli się w tym momencie mnie pozbyć. Czy powinnam wymienić tylko parę słów z Jeffreyem i jak najszybciej zaszyć się gdzieś w szkolnym kącie? A może nie powinnam tutaj w ogóle nie przychodzić? Jeff miał wiele pracy a ja byłam teraz przeszkodą, którą niespodziewanie stanęła mu na drodze wypełniania pracy. Na dodatek to zachowanie panny Nicole...czy mi się zdaje czy zauważyłam w jej oczach przebłysk zazdrości za nim się ulotniła?
 Kiedy wreszcie w gabinecie zostałam tylko ja i Jeff uniosłam wyżej podbródek aby przyjrzeć się twarzy mężczyzny. Zdecydowanie miał mi za złe, że tutaj jestem, może ma nawet za złe, iż w ogóle się pojawiłam.
Kiedy zadane zostało pytanie westchnęłam cicho i zaczęłam:
- Na początek przepraszam, że ci przeszkodziłam w pracy, mogłam się spodziewać, że masz więcej na głowie kiedy Scott jest po za akademią...idiotka ze mnie wybacz, wciąż nie kontaktuję - próbowałam się jakoś wytłumaczyć na sam początek. Po moim chwilowym bełkocie i głupim tłumaczeniu się. Przeskoczyłam, więc niezbyt zgrabnie do zadanego mi przedtem pytania.
- Chciałam się z tobą zobaczyć. Nie wiem jakim cudem ja...nie odpowiem ci na to pytanie bo nie ma żadnego wytłumaczenia, mogą być jedynie snute nędznie przez lekarzy teorie...ale...czy to źle, że tutaj jestem?