Aurora wzdrygnęła się lekko, gdy dłoń kobiety dotknęła jej twarzy. Tak dawno jej nikt nie dotykał. Nemora miała ciepłe, przyjemne dłonie, matczyne wręcz. Opuściła wzrok, wiedziała już, że nigdy nie skrzywdzi tej kobiety, ale by dopełnić tego postanowienia, musiała odejść tak samo jak...
W oczach Aurory pojawiły się łzy. 
Rodzina Borealis miała kota, nazywał się on Dzwonek. Czarny, uroczy kociak, którego kochała ponad życie. Gdy tylko Aurora stała się... inna wróciła do domu, a przerażona tym, że kiedyś będzie mogła ukochanego pupila skrzywdzić, zdecydowała się go oddać do schroniska. Zawsze nosiła przy sobie ulubioną, piszczącą myszkę Dzwonka, mając nadzieję, że gdy ponownie się spotkają, będzie mogła mu ją oddać. Ostatni bastion empatii i człowieczeństwa Aurory skupiał się na kociej zabawce. 
Musiała odejść od tej kobiety, tak jak musiała pozostawić Dzwonka. 
— Obym się tam najadła — westchnęła, widząc oczami wyobraźni wąskie, ciemne uliczki spływające krwią i resztkami z jej uczt. 
Obserwowała jak kobieta się umiera i uśmiechnęła się lekko. Powiedziała jej dosłownie, że jest potworem, a ona... wciąż się tym nie martwiła. Dziwna kobieta... godna obrony ze strony Aurory.
— Dziękuję... to miłe — odpowiedziała łagodnym głosem.
Wyszła na zewnątrz, biorąc głęboki wdech. Chłodne powietrze orzeźwiło ją nieco, gdyż chata wypełniona była duszącymi zapachami.
Aurorę uderzyła Cisza, tak spokojna, a zarazem niepokojąca. Nieprzyjemne uczucie jednak szybko minęło, gdy wiedźma zamknęła swą chatę.
Autobus do Everfar, co? 
Musiała kupić ubrania w mieście, znaleźć kryjówkę, cokolwiek. Ostatnie lata spędziła żyjąc jako dzikus, polowała, żyła w śniegu, norach z lisami, pod liśćmi. Nie w cywilizacji.
— Gdzie... będę mogła pani w przyszłości szukać? — wychrypiała.
Dotknęła dokładnie pozostałości swoich ubrań, nie miała pieniędzy. Nieco zawstydzona spojrzała na Nemorę.
— Przepraszam ja... nie mam pieniędzy na bilet. — Skuliła się nieco w sobie. — Oddam pani... następnym razem, gdy się spotkamy, obiecuję.