Gideon, całe szczęście, miał podzielną uwagę, więc nie miał problemu, żeby skupić się zarówno na interesujących słowach Atei, jak i na powolnym, ale sukcesywnym tworzeniu odtrutki na jej przejmująco-zabójczą dolegliwość. Praca alchemika nigdy nie była nudna, więc rzadko narzekał na ogólny brak wrażeń, ale od otwarcia swojego stylowego sklepu nie miał jeszcze umierającego klienta. Sam charakter tej wizyty go nie zaskoczył – liczył się z podobnymi przypadkami i to właśnie dla nich powstał ten niewielkiej wielkości gabinet na zapleczu; po prostu czuł się podekscytowany i podniecony, że czyjeś życie zależało już tylko i wyłącznie od niego i od jego umiejętności. Był to sprawdzian i pierwsze prawdziwe wyzwanie.
    I chociaż nie mógł zwlekać, bo przecież każda minuta była ważna, nie mógł odeprzeć od siebie ochoty zaparzenia kawy, przy której zresztą pracowało mu się najlepiej. 
    — Ah, rozumiem. Robisz dla konkurencji, ale po pomoc paradoksalnie przychodzisz do mnie, a nie do swojego pracodawcy. Zdziwaczała sprawa — uniósł brwi zdziwiony i pochylił się nad biurkiem trochę bardziej, obracając w lewej ręce czystą fiolkę. — No, a ta twoja robota.. Brzmi ekscytująco, ale ja chyba nigdy nie lubiłem brudzić sobie rąk. Zawsze chodzę na skróty, tak jest wygodniej — mruknął pod nosem i niechętnie podrapał swoje tłustawe włosy, milcząc parę chwil, by zebrać myśli. Miał nadzieję, że zdąży uporać się z tym antidotum, zanim Atei skończy się czas.
    — Dobrze przynajmniej ci płacą? Niezarejestrowany handel truciznami jest taki trochę nielegalny, więc z tego co się orientuję stawki powinny być kurewsko wysokie. Zwłaszcza za tak duże słoiki — dodał, wstając z krzesła z chrząknięciem kości. Korzystając z okazji, nastawił czajnik elektryczny, wsypał do kubka kawę i na parę chwil zniknął w pomieszczeniu gospodarczym, a kiedy się pojawił, rzucił w stronę dziewczyny szorstki koc pachnący starością i stęchlizną. 
    — Faktycznie, nie zaszkodziłoby go wyprać.