Przed zaśnięciem uratował ją dźwięk męskiego i zupełnie nieznanego głosu. Podniosła się i przetarła twarz z wyraźnym zmęczeniem. Spoglądała na mężczyznę nieco zdezorientowana.
— Słucham? — Wykrztusiła w końcu zupełnie nie rozumiejąc co miał na myśli. Blaskiem? Rozejrzała się szybko, aż natrafiła wzorkiem na jasne i tęczowe punkciki wędrujące po stole i jej ubraniach. Ah. Światło. Odbijało się pewnie od jej włosów, ale żeby od razu oślepiać? Była kamyczkiem, nie latarką. Chociaż w przypadku diamentu może i można by było powiedzieć o oślepianiu, ale była tylko kwarcem. 
—Nie rozumiem. — Przechyliła w końcu głowę na bok, niczym szczeniaczek.