Była więcej niż zadowolona z siebie, że tym razem Bao nie doczepił się do jej postawy. Może nie była perfekcyjna, ale dobrze złapała miecz, a to już był duży krok naprzód. Nie zdążyła jednak zapytać, co dalej, bo mężczyzna od razu na nią natarł, co zauważyła dosłownie w ostatniej chwili. Ugięła kolana, a następnie zwinnie wybiła się od siebie i przeskoczyła nad nim, co jej ułatwiło to, że do ataku się trochę skurczył. Wyostrzyła przy tym zmysły, a lądując uderzyła go pomiędzy łopatkami rękojeścią miecza. Był to atak z zaskoczenia, którego zapewne mężczyzna się nie spodziewał i czuła, że tylko dlatego miała teraz przewagę. Następnie szybko się obróciła na jednej nodze, stając do niego przodem i odskoczyła do tyłu, żeby zrobić pomiędzy nimi dystans. Chwała sile i zwinności wilkołaka, chociaż nie sądziła, żeby dalej też tak łatwo mogła mu umknąć.


Baocheng nie skrzywił się, kiedy rękojeść jej miecza uderzyła o jego plecy. Znosił już gorsze rzeczy. Odwrócił się szybko i zaatakował miejsce na ciele dziewczyny, które było najmniej chronione. Jego miecz szybko oraz z całą siłą, jaką Baocheng miał, obił się o lewy bok Atei.
— Koniec zajęć! — pani Charms oznajmiła, wchodząc między nich.
Dopiero wtedy Azjata spostrzegł się, że zostali ostatnią parą na polu treningowym.
— Nieźle wam poszło, chociaż mogło być lepiej. Dobrze skaczesz, ale miecz trzymasz fatalnie, popracujemy nad tym następnym razem — nauczycielka posłała im grymas przypominający uśmiech i oddaliła się powoli. — Możecie już iść —  mruknęła na odchodne.
— No, kiedyś jeszcze będziemy musieli to dokończyć — Baocheng uśmiechnął się i pokłonił z wyrazami szacunku zanim odszedł.