Sytuacja, w której się znaleźli, doprawdy była komiczna, ale im dłużej siedzieli z woźnym w jego kanciapie, wdychając opary wątpliwych kadzideł, w otoczeniu zadymionego, dusznego powietrza, tym bardziej NamGi zaczynał się niecierpliwić i  niepokoić przebiegiem ich randki; miał wrażenie, że czas w tym kiczowato-afrykańskim pomieszczeniu pędził o wiele szybciej, i ponownie zaczął martwić się o ich (wątpliwą) punktualność na następny pociąg do Taau. 

              Ostatecznie uspokoił się, uświadamiając sobie, że cokolwiek będą robić, tak długo jak będą razem, będzie to najcudowniejszy wieczór w jego życiu, nawet jeśli miałby on być przepełniony kiczowatymi przepowiedniami, wywróżonymi z przejaranej głowy starego woźnego. 

              Nie musieli jechać do Taau, by bawić się dobrze; dla NamGiego wystarczało, żeby po prostu byli razem i bawili się tak, jakby jutro miało już nigdy nie nadejść, pijąc do potęgi, całując się bez granic i rozmawiając dopóty, dopóki nie zastałby ich blask leniwie wschodzącego słońca i chłodny, jesienny poranek. 

              Uśmiechnął się łagodnie, rozmyślając o tym, co będą robić, kiedy w końcu wyjdą z kantorka woźnego Clementa.

              Jego twarz pobladła jednak, a on sam wzdrygnął się, kiedy głos Rowena rozbrzmiał gromko tuż koło niego, a w centrum jej oburzenia, Azjata wyłapał swoje nazwisko, otoczone sfrustrowaniem, jakiego nie spodziewał się dziś zobaczyć. Od razu zaczął się zastanawiać, czy w apogeum swojego zamyślenia, nie przegapił czegoś istotnego; czegoś, co mogłoby tłumaczyć jej nagłą złość skierowaną w jego stronę. 

              Kiedy zebrał się w sobie na tyle, by zapytać Rowenę, czego dokładnie dotyczyły jej pretensje i co zrobił tym razem, znów zupełnie nieświadomie, napotkał falę kolejnych wyrzutów, z których właściwie niewiele rozumiał. 

Zmarszczył jedynie brwi, patrząc się na nią tak, jakby zaczęła mówić w jakimś pradawnym języku. 

              — Dong... Rowena? — zapytał w końcu,  milcząc jeszcze chwilę. 

Ostatecznie, nie wytrzymując już tej całej sytuacji, ani tym bardziej oburzenia Roweny, wybuchnął ciepłym śmiechem, powoli podnosząc się z miękkiego dywanu, by i jej pomóc wstać. Faktycznie, Dong Rowena brzmiało raczej osobliwie, i sam NamGi nie przepadał za swoim nazwiskiem, uważając je za trochę śmieszne (zwłaszcza kiedy porównywał je z innymi chińskimi personaliami, które na ogół nie brzmiały tak kiczowato), ale nie sądził, że była to aż taka tragedia, jaką Rowena próbowała wykreować. 

              — No już, uspokój się. To tylko nazwisko, chyba mogło być gorzej, nie? — zaśmiał się pod nosem, spoglądając na nią rozbawiony, podejrzewając, że jej świat właśnie się załamał, w trakcie kiedy on miał ubaw swojego życia.

             W zasadzie, kiedy powtórzył to w głowie kilka razy, zaczęło mu się podobać, nawet jeśli było to najprawdopodobniej najgłupsze upodobanie w całym jego życiu, dotyczące dziewczyny, którą znał zaledwie parę dni.  

              — Dziękujemy za Pana wróżby, musimy już iść  —  zaśmiał się, wychodząc prędko z dusznego pomieszczenia, uważając to za idealny moment do ewakuacji. 

               Kiedy kierowali się w stronę głównego wyjścia, tym, za którym w najlepsze trwał bal walentynkowy, NamGi zastanawiał się, czy powinien wspomnieć Rowenie o jego nazwisku; nieznacznie bał się jej reakcji, głównie dlatego, że faktycznie nie było ono ani ładne, ani estetyczne. 

              — Wiesz — zagaił rozmowę z głupim uśmiechem, drapiąc się wzdłuż szyi, kiedy przemierzali opustoszałe już korytarze.
Dong podejrzewał, że wszyscy już dawno bawili się na balu. 

— To moje badziewne nazwisko.