W ten jakże piękny i cudowny dzień władze nad ciałem mężczyzn przejął młodszy, aczkolwiek możliwe bardziej inteligentny wytwór wyobraźni Tristiana. Tak, ciemnoskóry postanowił właśnie dziś pokazać się światu, już kilkukrotnie przechodząc z braten jakże ciekawe i piekielnie uszczypliwe kłótnie. Może i nikt nie słyszy tego, co aktualnie dzieje się w głowie Gustava, jednak istny chaos zapanował wewnątrz, wręcz pragnąc wyrwać się ze środka wiecznie opanowanego chłopa, zakłócając jego spokój ducha.
Czy ty musisz wiecznie brać na siebie tyle obowiązków? Znowu będziesz siedział z papierami całą noc, dupku. 
Stwierdził jeden z dominujących głosów, akuray należący do prawowitego właściciela, który aktualne szykował się do długiej drzemki.
I tak będziesz spał, zatem po ki grom ci ta wiedza? Idź już w końcu spać i daj mi święty spokój, Tristian.
Tym razem drugi, grubszy głos przemówił wewnątrz ich ciała, a zaraz po nim wszystko umilkło. Oh, czyżby zasnął? Gustav zdecydowanie ma taką nadzieję, bo przecież będzie miał szansę odpocząć od natrętnego zrzędzenia przyjaciela.
Zmieniając nieco temat, bardziej dojrzały z dwójki ubrał się dzisiaj dosłownie na czarno, co akurat gra wybornie z równie ciemniejszą karnacją. Czapka z daszkiem, luźniejszy, acz przylegający do ciała i pięknie opinający wyrzeźbione przez lata mięśnie golfik, najnormalniejsze krucze spodnie, będące jakby mieszanką jeansów oraz legginsów. Do owego dołu doczepił również srebrny łańcuch, od tak, dla większej urody! Prócz tego równie czarne co reszta glany z czerwonymi sznurówkami, zaś na nadgarsku błyszczący bielą modny i stosunkowo drogi zegarek. W tym outficie przechadzał się po akademii, dopinając wszystkich obowiązków na ostatni guzik. Idąc już do ostatniego pokoju, w którym miał pozostawić gotowe papiery, zresztą dopiero na za tydzień, natknął się na interesującą, barwną postać. Sądząc po jej zagubieniu i panicznym rozglądaniu się na boki, zdecydował się podejść i zagadać, ba, zwyczajnie pomóc. Kto wie, może to ktoś nowy dołączający akurat do jego klasy? W każdym bądź razie nigdzie mu się nie spieszy, a śmieszna i w pewien sposób urocza kokardka na ogonie go skusiła do zajrzenia. Z lekkim, a nawet bardzo słabym uśmiechem ruszył ku nowemu, po raz ostatni poprawiając sobie fryzurę w tył oraz naciągając golf na szyi ku górze.
- Witaj. Jesteś tutaj nowy jak mniemam? Nie chciałbym się narzucać, jednak jeżeli potrzebujesz porady z chęcią dopomogę. Będziesz mieszkał w akademiku? Jeżeli tak to czy odebrałeś już klucz do swojego pokoju z sekretariatu? - odrzekł po wzięciu krótkiego wdechu. O dziwo Tristian ani razu się nie odezwał, co może być spowodowane tylko jednym, innymi słowy najpewniej zasnął. Gustav zatem korzystając ze swojej atletycznej i jednocześnie 'większej' budowy ciała, chwycił za jedną z walizek, a dokładniej tę większą, zerkając na czekające ich do przejścia schody. Nie wiedział nawet czy kotołak się zgodzi na pomoc, jednak zadziałał impulsywnie, co z pewnością kiedyś go zgubi, jednak cieszmy się małymi rzeczami!