Trochę nie w smak jej było, że zabawa została przerwana upadkiem dziewczyny, ale nie zamierzała zostawiać jej bez pomocy. W swojej wilczej formie była w stanie bez problemu podnieść dziewczynę, jakby ważyła tyle co nic i jeszcze odprowadzić wzrokiem uciekającą z miejsca zdarzenia lisicę. Trochę ją to zaskoczyło i na chwilę przystanęła, próbując zrozumieć co się właśnie stało, ale zaraz potem wkroczyła do stołówki. Ciężko jej było ocenić reakcję ludzi czy innych istot na to, jak znalazła się w środku, bo też skupiona była na tym, jak zimna dziewczyna leżała na jej grzbiecie. W porównaniu z NamGim, którego też miała kiedyś przyjemność mieć na swoim grzbiecie, ta osoba była trochę lżejsza.

Kilka minut później dołączył do nich całkiem przystojny, bo jakżeby inaczej (ci młodzieńcy z akademii byli wyjątkowo przystojni), mężczyzna. Od razu podszedł do nieprzytomnej na jej grzbiecie, a ona tylko przekręciła łeb w ich stronę i nadstawiła uszy. Głos też miał ładny. Kiedy zajął się dziewczyną, ona spojrzała na Ceity trochę pytającym wzrokiem, siadając przy tym na podłodze i merdając długim, puszystym ogonem. Dziwiło ją, że tak spanikowała, gdy miał miejsce ten wypadek. Z wyziębieniem można było sobie poradzić nawet bez nauczyciela i nie zawracałoby mu się niepotrzebnie głowy. A ten wyglądał na szczególnie niezadowolonego z tego, że musiał ruszyć tyłek. No i miał w zasadzie rację pytając o to, kto wpadł na pomysł zaciągnięcia ogniokrwistej, cokolwiek to znaczyło, na dwór. Co prawda Atea nie miała pojęcia co to za rasa, ale już sama nazwa sugerowała, że było to coś związanego z ciepłem czy ogniem.

Zaraz za mężczyzną, niestety, do środka weszła, chociaż bardziej można powiedzieć, że wpełzła kolejna, znana jej istota. Pamiętała starcie z nią i nadal była na nią wściekła za to, że tak bardzo jej wtedy nie doceniła. Gdyby mogła przybrać wtedy formę wilka, raczej by wygrała, bo w takiej postaci zmysły miała jeszcze bardziej wyostrzone i od lat polowała na dużo większe od siebie zwierzęta. Zmierzyła ją tylko zimnym, wrogim spojrzeniem, warcząc wrogo pod nosem.